Pianista i kompozytor Chick Corea to jeden z niekwestionowanych mistrzów jazzu. W Zabrzu gościł już dwukrotnie – w maju 1980 r. oraz w marcu 1999 r. – i za każdym razem było to wielkie wydarzenie muzyczne.
Chick Corea urodził się 12 czerwca 1941 roku. Od lat sześćdziesiątych uważany za jedną z najważniejszych postaci jazzowej sceny. Artysta poszukujący, członek wielu niezwykle istotnych projektów muzycznych. Jest uważany, obok Herbiego Hancocka oraz Keitha Jarretta, za najlepszego jazzowego pianistę XX wieku, a także za artystę który jako jeden z pierwszych wykorzystał potencjał instrumentów elektronicznych stając się wielkim pionierem fusion. W znacznym stopniu wpłynął także na kształtowanie się takich gatunków jak post-bop, jazz latynoski, free jazz czy jazz awangardowy.
Corea wyjątkowo wcześnie rozpoczął edukację muzyczną, na pianinie grał już w wieku czterech lat. Jako początkujący pianista występował z zespołami Mongo Santamarii, Williego Bobo, Blue Mitchella oraz Stana Getza. Jako pełnoprawny lider zadebiutował w roku 1966 albumem „Tones For Joan’s Bones”. Dwa lata później ukazał się nagrany w trio krążek „Now He Sings, Now He Sobs” do dziś uważany za klasyczny. Pod koniec lat sześćdziesiątych Corea zastąpił Herbiego Hancocka w zespole Milesa Davisa – bez wątpienia ten okres należy zaliczyć do najważniejszych momentów w karierze artysty. Corea uczestniczył w nagraniu tak ważnych albumów jak „Filles De Kilimanjaro”, „In A Silent Way”, „Bitches Brew” czy „Miles Davis At The Fillmore”. Po opuszczeniu zespołu Milesa Davisa Chick występował między innymi z Anthonym Braxtonem, Dave’m Hollandem, a także ponownie ze Stanem Getzem.
Kolejnym ważnym etapem w karierze pianisty było sformowanie grupy Return To Forever – jednej z najważniejszych grup fusion w historii. W roku 1974 współpracę z zespołem podjął Al DiMeola. Rockowo zorientowane brzmienie, wpływy elektroniki i genialne jazzowe improwizacje potwierdziły wyjątkowość Chicka Corei. Po rozpadzie Return To Forever Corea położył nacisk na występy akustyczne – pojawiał się wówczas w wielu konfiguracjach personalnych grając koncerty między innymi z Hancockiem czy Michaelem Breckerem.
Założony w 1985 The Electric Band kontynuował poszukiwania Return To Forever stając się kolejnym z wieluzespołów Corei, które odcisnęły piętno na współczesnym jazzie. Grupa występowała w składzie: John Patitucci, Frank Gambale, Eric Marienthal oraz Dave Weckl. Z basistą Patituccim oraz perkusistą Dave’m Wecklem Corea założył Akoustic Trio. W latach 1996-1997 pianista koncertował ze znakomitym składem, między innymi z Kennym Garrettem i Wallace’m Roneyem, odgrywając własne wersje standardów Buda Powella oraz Theloniousa Monka.
Corea wkroczył w XXI wiek z solowymi albumami: „Solo Piano: Originals” oraz „Solo Piano: Standards” (2000). Kolejne krążki to: „Past, Present & Futures” (2001), „Rendezvous In New York” (2003), „To The Stars” (2004) oraz „The Ultimate Adventure” (2006). W roku 2007 ukazało się pięć albumów w cyklu „5trios”, zaś w 2008 premierę miał nagrany w duecie z Gary Burtonem „The New Crystal Silence”. Krążek ten został nagrodzony nagrodą Grammy 2009 w kategorii Best Jazz Instrumental Album. W roku 2010 ukazał się trzypłytowy box „Chick Corea Solo Piano Improvisations Children’s Songs”. Jest to reedycja solowych albumów wydanych w 1971, 1972 i 1983 roku przez ECM.